kalabalık bir caddenin ortasında, trafiğin içinde, yaşamın kıyısında, ekranın başında..
Uzun süredir böyle hissediyorum, her şey akıp gidiyor ve ben öylece duruyorum.
Bir Ağustostan diğerine her şey değişirken ben öylece izliyorum, içindeymişim gibi yapıyorum ama kendime o esnada dışarıdan bakıyorum. Benim gibi çokçası var biliyorum çünkü "depersonalizasyon" diyorlar adına, sonunda "zasyon" olan her şey yıpranmışlık hissi verirken bana, bu kelime karşısında da duruyorum.
Kelimelerim azalmış gibi susarken buluyorum kendimi. Konuşsam bir şey değişmiyor, acılar paylaşınca azalmıyor, gidenler geri gelmiyor ve herkesin gidecek olması gerçeğini hiçbir şey değiştiremiyor.
Bir Ağustostan diğerine varırken kaç Ağustos kaldı diye geçiyor içimden ve hemen dağıtmaya çalışıyorum zihnimi.
Oradan oraya haraket ettiğim günleri hatırlıyorum, Ağustosa daha çok var dediğim zamanları. Bir caddede kendimi köksüz hissedişimi, bir diğerinde insanların nasıl da sanatı kucakladığını, birinin bana yaşamın nasıl da dolu olduğunu aktarışını, bir ötekisinin hiçbir şeye sahip olmasanda yaşıyor oluşunu gösterişini.
Dışarıdan kendime bakarken gördüğümün ben olmadığını, kendimi unuttuğumu, kim olduğumu hatırlamam gerektiğini ve bütün bunlar için yola çıkmak zorunda olduğumu fark ediyorum.
İçimden öylece durmak gelirken, adım atacak gücün kendimde olduğunu kendime kaçıncı söyleşimde duyarım ya da hareket eden gerçekten ben olur muyum bilmiyorum ama Ağustos geri geldiğinde Eylüle hazır bulmak istiyorum kendimi.