başka şeyler konuşacaktım aslında ama birazdan yazacaklarımdan sohbet açmaya karar verdim.
Cuma akşam AŞK101 izliyordum, senaryosu dandik şeyleri izlemeyi de severim zira oyunculuk, şarkılar ve 90ları yad etmek açısından fena iş olmamış.
Spoiler vermek gibi olmasın izlemeyen için ama çok kısa beğendiğim yeri anlatmam lazım. Benim beğendiğim her şeyi anlatmam lazım bu arada hazır lafı açılmışken. Bu sebeple eleştirenim bile var ama ben böyle var olabiliyorum, var oluşuma saygı duymayanın eleştirisini de gram umursamıyorum.
Neyse konumuza dönelim, dizi de Burcu ve Kemal hocanın aşkı da var malum. Hayatı yaşayış, aşka bakış gibi temel konularda ki pratik farkından ötürü bir türlü gönülleri bir olamıyor bu arkadaşların ikinci sezon başından beri. Bir alıp veremedikleri var kendileriyle ama klasik hikaye asıl sorun kendisi değil de karşısındakiymiş gibi bir dert peyda oluyor arkadaşlara. 1-2-3-4 bölüm derken anlıyorlar asıl mevzuyu ama hayatın akışı işte bu sefer de şehirler ayrılıyor, aşkımı kalbime gömüp giderim anlayışı hakim oluyor o vakit de. Malum aşkın en yakın dostu gurur, olmazsa olmaz. Karşıdaki seçsin, söylesin ister kendi talebini dile getirmez. Karşıdaki duymak ister, söylemek istemez. İki ucu boklu gurur..
Derken ayrılan yollar, ne kadar geçtiğini hesap edemediğimiz zaman faktörü çarklarını işletiyor ve ÖZLEM başlıyor. Özlemin de yakın arkadaşı anlayıştır, özlem hakim olunca bir anlayış gelir ardından insana. Mesele ettiklerinin o kadar da mesele olmadığını anlar, değişsin istediğin şeyleri aslında sevdiğini sanar, sorunları aşmak için o kadar da bir şey yapmadığını ve aslında aşılabilecek şeyler için lüzumsuz gemileri yaktığını anlarsın.
Anlıyor Kemal de ve telefon ediyor Burcu'ya. Ben seni çok özledim diyor, bu hasretin ikisini de sardığını onayladıktan sonra "ben seni böyle arasam arada konuşsak" diyor.
Benim hoşuma giden de tam o noktadan sonra oluyor, her gün birbirlerinin telefonuna yetişmek için koşarak eve gidiyorlar(sene 99 olduğu için cep telefonu yaygın değil malum ev telefonundan iletişim kuruluyor), birlikte içki içiyor, yemek yiyor, uyuyana dek konuşuyorlar.
Bunu görünce birden şimşekler çakıyor bende, işte diyorum unuttuğumuz şey. Konuşmayı, tanımayı, anlatmayı unuttuk. 95 sonrası gençlerin anlayacağına emin değilim ama eski zamanlarda konuşmak vardı, mektup yazmak, bir yolu paylaşmak ve yürürken sohbet etmek, gününü anlatmak birileri hakkında konuşmak, sevdiğin bir şeyi paylaşmak, fikir almak-vermek, hayallerini, yapmak istediklerini sunmak, ailenden dert yanmak(gençlik malum, isyankar olmak her gencin kaderi) kısacası hayatında ne var ne yok ise istediğin yerden paylaşmak. O kadar da birbirini görmeden, bolca konuşmak. İçimize düşen sevgi tohumları böyle büyüyor, özlem ile yeşeriyor ve yerini sevgi dolu kavuşmalar alıyordu.
Şimdi görüşmek kolay, sohbet.. Eh olduğu kadar, kendinden ziyade başka şeyleri konuşmak, çok da ilgilenmediğin meseleler üzerine yorumlar getirmek. Entellektüel sayılabilecek konulardan ya da popüler olandan bahsetmek. Malum Trendlerimiz var bir de her gün girdiğimiz Trendyolumuz. Yolumuz aynı yani o anlamda.
Neyse farkına vardığım konu özetle şu oldu; biz bebeyken önce tanıyıp sonra seviyorduk. Sonra değişti bu, önce sevip tanımaya çalıştık. Şimdi ne sevmeye ne tanımaya çalışıyoruz birbirimizi, öyle hoşbeş sohbet edip haberleşiyoruz işte.
Diyeceğim o ki sevgili okur, tanışmamız lazım. Anlatmamız lazım. Sevmeden evvel arkadaş olmamız lazım. Favorilerdeki ürün tükeniyor diye gelen bildirime kapılıp satın almak için acele ettiğimiz gereksiz eşyalardan ayrı tutmamız lazım ilişkileri.
Karıştırdığımız konuları, birbirinden ayırmamız lazım sevgili okur.
Becerebilirsek ne ala.
Sonraki sohbete değin kal sağlıcakla sevgili okur.