başkası yazmış..

Bugün bir şarkıda buldum seni, ‘sen’li anılarda buldum kendimi..

sen uyuyorsun hemen yanımda, ben iki üç satır bir şeyler yazmaktayım yine..  

senin için yazmaktayım ama, varlığına şükür mahiyetinde.. yazdırtan sensin çünkü, sen uyumadan çok değil bir saat önce bir şey fark ediyorum..

seni çok iyi tanıyorum ben, sen konuşuyorsun karşımda, şimdi bunu vurgulayacak diyorum,  bana şimdi şunu anlatacak, şimdi sarılmalıyım ona, bana her zamankinden daha çok ihtiyacı var tam şu anda. Karşında şımarınca bana vereceğin tepkiden eminim ben, ve biliyorum ne yaparsam ‘beni öpmek geçer içinden’..

seni üzen herkesi yakıp yıkmak geçiyor içimden, sen o kötü zamanları bana bir bir anlatırken..  dünya dolusu hayal kuruyorum sonra, içinde senin deli gibi mutlu olduğun..

bi akşam üstü diyorum, anacağız bütün olan biteni, kahkahayla karışık hüzünler yaşayacağız belki.. ama mutlu olacağız işin sonunda, hatta çok mutlu..

neden sonra, birde bakıyorum yoksun.. hayatından çıkmışım ve farkında bile değilsin sen. O ana kadar canımı en çok sen yakmışsın, ve farkına varıyorum ben.. sonra hep kaçıyorum senden, çünkü bilirsin kin tutamam ben.. seni hep affedişim bu yüzden.. 

ve bazen öyle  yanıyor ki şu insan denen mahlukatın canı, korkaklaşıyor acısı yüzünden. Sevmeye korkuyor, güvenmeye korkuyor, hatta mutlu olmaya bile korkabiliyor, elimden alırlarsa tekrar bin beterini yaşarım diye..

kendimi yorgun hissederken buluyorum sonra.. seni affetmekten, senin yüzünden geçirdiğim uyur uyanık gecelerden, sandığımdan da fazla yorulmuşum ben.. affetmek istemiyorum sırf bu yüzden artık seni, o yüzden hiç ses çıkarmadan gidiyorum usulca..  biliyorum çünkü konuşsam karşında, affedeceğim hesapsızca..

ne de olsa hayat devam ediyor, ne de olsa en büyük acılarla bile yaşamayı öğreniyor insan, bende yaşarım yine mutlu olurum elbet diyorum, ama işte biraz zaman alıyor yeniden başlamak.. hayat dediğinde sürekli başa saran bir film değil mi nasıl olsa.. fakat mecali kalmıyor insanın 'play'e tekrar basmaya..

her şeyi geçtim de, en çok şu gerçek kahrediyor beni;

ölümsüzsün sen şimdi.. beni öldürdüğün yetmezmiş gibi..