"bak seni de sarıverdi mutluluk,
zaman durdu, bak işte sonsuzluk.
bir başka dünyanın açıldı sanki kapıları
sevgi seli akıyor şimdi oluk oluk"
İki çift gözün üzerinde dolaştığını hissedince, her zamanki çapkın gülüşü yerleşti yüzüne, hafif sola yatık.
-Ne bakıyorsun? diye sordu adama gözlerini hafif açıp gülüşünü bozmadan, biraz şımarık.
-Özledim. Diye cevap verdi adam, daha da şımartarak.
Sevişeli çok olmamıştı, işteş çatılı fiilleri severdi, sevişmekte onlardan biriydi. Kökü sevmek derdi hep, fiilin değil, fiilen sevişmenin.
"Bak işte bir minik serçe
lara lala lara li la la
Senin gibi neşe içinde
Lara lala lara li la la"
Adama ait iki yer vardı kadının vücudunda. Biri boynu, ötekisi bel çukuru. Sevişmenin başı ve sonunda boynuna ait oluyordu adam, ortasında ise beline. Uyumayı en sevdiği yer, adamın köprücük kemiğinin üzeriydi. Bir sabah karşılıklı kahve içerlerken mutfakta, -adam çok güzel kahve yapıyordu bu arada, ve asla iki ayrı fincan kullanmaya izin vermiyordu kadın, tek fincandan sırayla içme şartı getirmişti, adamı dudak değdirdiği fincandan bile kıskandığı için-
gözlerini adamın gözlerinin tam içine dikmiş, -adamın gözlerinde kendisini aramaya bayılırdı kadın- şöyle demişti;
"köprücük kemiğine adımı yazdıracağım, sen öldüğünde ve bedenin toprak olduğunda, benim olduğunu bütün canlılara köprücük kemiğinin üzerinden haykıracağım"
Bazı güzel sözler, insanın başını döndürür ve farkında olmadan tebessüm haline dönüşür. Adamın yukarı kalkan dudağının kenarında oluşan çizgilerde ve hafifçe kapatıp açtığı göz kapaklarında bunu yaşadığını gördü kadın.
İnsan birine güzel bir şey söylemeyi de deli gibi sevebiliyormuş demek ki diye geçirdi içinden, ve geceden kalma şarkıyı mırıldandı dudakları kadının;
"Anlaştınız bak hiç konuşmadan
Lara lala lara li la la
Minik serçeyle göz göze geliverince"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
bir diyeceğim var!