sonra..

sonra ne mi olur? 

zamanın saatleri göstermediği bir vakit ayrılırız

haber bülteninin bitişi kadar olağan

bize ayrılan sürenin sonuna gelmek kadar ani.

iç bunaltan sıcak yaz günleri başlar

denklem düşer

ben alır başımı bir yerlere giderim

kimsenin bilmediği, kötü sonların yeni başlangıçlarla unutulmaya çalışıldığı bir yerlere

akşamüzeri güneşin şiir gibi battığı bir yerlere

iklimin değil sade, mevsimin de akdeniz olduğu bir yerlere

ne vakit dağınık saçlı bir adam görsem 

aklıma senin arkası kıvrılan hafif dalgalı saçların gelir

ve dağınık saçın en çok sana yakışması.

bir kadeh şarap içerim, her akşam senin şerefine 

kimseler bilmez, zaten ben de anlatmam kimselere

alışkanlık bu ya arada dilimin ucuna gelir adın

bazen yanlış bir yerde telaffuza dönüşür, bazen iki dudağımın arasında hapsolur.

yazın yakıcılığında tenine en çok yakışan beyaz keten gömlekleri, o kadar da tenlerine yakışmayan adamlarda görürüm

yaşadığımız ikiyüz elli yedi günü düşünürüm 

içimde fırtınaya benzer bir şeyler kopar, hırçın biraz, biraz kırılgan..

bir kadeh daha şarap içerim

en sevdiğin şarkı radyoda çalar

tesadüfün böylesi işte, 

zaten seni de bilerek sevmemiştim

bütün ihtimaller denk gelmiş, 

ve ben hiç hesapta yokken aşık olmuştum sana

bir daha kimseyi sevememeyi göze ala ala

uyandığım taze ve serin sabahların bazılarında

turunç kokan yaz sabahına benzeyişin gelir aklıma

ve sanırım en çok

hiçbir zaman turunç kokmayacak oluşuna üzülürüm ben

ve bir daha kimsenin, üzerine titreyecek kadar sevemeyecek olmasına seni

ve benim bir daha kimseye bakarken gözlerimin parlamayacak oluşuna biraz da.

yamuk ağzını anımsarım bütün bunların ardından

verdiğin sözü tuttuğuna inanırım;

'sol tarafına biraz daha gülüş ayır benim için' 

zaten ondan dengesiz durur dudakların..

ansızın yaşadığım sevinçleri hep sana bağlarım, 

sanki asıl sevinen sensin de tesadüfen düşmüş yüzün içime,

hem zaten biraz da böyle düşünmek zorundayım

mutlu olduğuna inanmazsam ben nasıl yaşarım?